Cyberpunk: Edgerunners is een serie op Netflix. De serie is gebaseerd op het computerspel Cyberpunk 2077. Wat is mijn review van de serie en van de game? Plus: een uitleg over het genre Cyberpunk, interessante upgrades en andere computerspellen.
Dit is een overzicht van het artikel:
- Review van de serie Cyberpunk: Edgerunners
- Review van de game Cyberpunk 2077
- Biohacking in Cyberpunk 2077
- Extra: het genre Cyberpunk
- Extra: vroeger, over het spel Deus Ex en Wolvenstein
Tot slot een lijst met bronnen en plek om een reactie achter te laten.
Wat is mijn review van Cyberpunk: Edgerunners op Netflix?
Cyberpunk: Edgerunners review
Een brute serie. Ik kan de Cyberpunk: Edgerunners (Netflix) niet anders omschrijven (8,3 op IMDb). De serie is een samenwerking tussen CD Project Red (de makers van het computerspel Cyberpunk 2077 uit Warschau) en de hoog aangeschreven anime-artiesten van Studio Trigger uit Tokio.
Waar de game Cyberpunk 2077 zeker in het begin tegenviel ten opzichte van de torenhoog opgeklopte verwachtingen, was dit bij de serie andersom. Ik was blij verrast door de kwaliteit van de animaties, een prima verhaallijn en een paar dieperliggende thema’s.
Zo wordt al snel duidelijk dat fysieke upgrades met technologie niet oneindig kunnen doorgaan en dat je hier uiteindelijk een prijs voor betaald.
Bionische huurling
In de 10 afleveringen volg je hoofdrolspeler David Martinez. Hij leeft bij zijn moeder in de stad Night City. David gaat naar een prestigieuze kostschool, maar past niet bij zijn corporale en verwende klasgenoten.
Na een ingrijpende gebeurtenis besluit David dat hij een Edgerunner wordt, een huurling met ongekende bionische verbeteringen in zijn lichaam. Hij klimt op in een team met andere huurlingen, waarin iedereen een specialiteit heeft.
- Maine is de leider en ontfermd zich over David;
- Lucy en Kiwi zijn uitstekende hackers;
- Rebecca is een extreem gewelddadige jonge meid in een schooluniform (?);
- Falco is een heerlijk droge chauffeur met een Amerikaanse accent.
Bruut en lief
Het uitgesproken geweld en expliciete naakt maken de serie bruut. Tegelijkertijd vond ik het ook een lieve serie. Want ondanks de fluorescerende, felle en snelle beelden, is het ook een verhaal over menselijkheid. De menselijkheid die David nog steeds heeft, ook al is hij ondertussen een halve robot geworden.
In essentie gaat de serie namelijk over Davids liefde voor zijn moeder, de band met hacker Lucy en de gehechtheid aan bendeleider Maine.
Herkenbaar
Zelf heb ik het spel Cyberpunk 2077 met veel plezier gespeeld (lees mijn review). Dat maakte het kijken van de serie nog leuker.
Maar is het dan nodig om het spel eerst te spelen en daarna de serie te kijken? Nee. De serie is op zichzelf goed te volgen.
Het zijn vooral kleine dingen die naar de game verwijzen, zoals plekken in Night City, de taxidienst Delamain met autonome auto’s of vijandige bendes die je tegenkomt. Je hebt de ervaring met het spel niet nodig om de serie te kijken.
Nog een aantal andere leuke dingen over de serie die ik met je wil delen:
- Eigenlijk speelt David niet de hoofdrol, maar is de stad Night City de echte ster van de serie. Wauw, wat hebben ze dat mooi gemaakt!
- De bionische verbeteringen kun je niet oneindig blijven uitbreiden. Met farmaceutische middelen, zogenaamde blockers, zorg je ervoor dat de techniek niet je geest overneemt. Maar ook dit heeft een grens.
- Fixers zijn tussenpersonen die je opdrachten verlenen. In de serie is een Farraday, met drie bionische ogen boven elkaar, de belangrijkste tussenpersoon. In de Engelse versie doet Giancarlo Esposito zijn stem. Esposito is een van mijn favoriete acteurs. Hij is ook bekend van o.a. Breaking Bad, Better Call Saul en The Mandalorian.
Kortom, als je het geweld en andere expliciete beelden aankan, dan is Cyberpunk: Edgerunners zeker een kijktip!
Heb jij de serie gekeken? Laat dan onderin een reactie achter wat je er van vond!
PS. Je kan ook luisteren naar mijn review. In podcast 125 van Supermens bespreken we de game van 32:50 minuten.
Wat is mijn mening over de game Cyberpunk 2077?
Review Cyberpunk 2077
In al die jaren na Blade Runner, Deus Ex, Neuromancer en Snow Crash keek ik opgewonden en gespannen uit naar Cyberpunk 2077. Ontwikkelaar CD Project had met haar strakke trailers, de beperkingen voor reviewers voor de lancering en de glansrol van Keanu Reeves een enorm hoog verwachtingspatroon gewekt.
En dan, tja, dan valt het misschien wel wat tegen. En toch, voor mij als liefhebber van het genre Cyberpunk is het toch een heerlijke game.
Dit soort spellen zijn wat mij betreft ook belangrijk. Night City is niet de wereld waarin ik wil leven in 2077. Het is ook geen voorspelling van de toekomst, maar eerder een waarschuwing.
Al is het misschien wat cru. Lijkt de Cyberpunk die in de jaren tachtig werd gemaakt niet griezelig veel op de wereld waarin we nu leven, met onze overgave aan technologie, de macht van grote bedrijven, de destructieve gevolgen van de klimaatcrisis en de groeiende ongelijkheid in de wereld?
Slechte start
Acht jaar hebben de Poolse studio en uitgever CD Projekt aan de game gewerkt. De release werd drie keer uitgesteld, maar dat heeft niet geholpen. Het spel bleek zo gammel, zeker op de Playstation 4 en de Xbox One, dat Sony de game uit de webwinkel haalde. Bij de Xbox krijgen kopers een waarschuwing dat het spel nog vol fouten zit.
De studio was zich hiervan bewust vóór de lancering en heeft er van alles aan gedaan om de schade te beperken. Zo konden reviewers de game wel vooraf spelen, maar alleen met een NDA (non-disclosure agreement, een verklaring waarin ze gebonden zijn om sommige dingen niet te delen) en alleen de pc-versie (want daar presteert het spel het best).
Overigens had ik me ook aangemeld voor een review vóór publicatie, alleen heb ik helaas geen testexemplaar ontvangen. Dus: als je dit leest, marketingbaas van CD Project, zet me op de lijst! ;)
Keanu Reeves
Een slimme manier waarop de studio een hype heeft gecreëerd is door de rol van acteur Keanu Reeves (van jawel, onder meer The Matrix). Na ongeveer een kwart van het spel is duidelijk wat zijn personage Johnny Silverhand voor jou als speler betekent. Een tipje van de sluier: zijn identiteit is opgeslagen in een hersenchip.
De rol van Keanu Reeves is overigens één van de leuke elementen in het spel. Ik speel Cyberpunk 2077 vanaf halverwege december 2020 op Google Stadia en moet zeggen dat ik amper last heb van haperingen of bugs.
Alhoewel, bij de missie Big in Japan moest ik een chirurg uit een door criminelen beheerd havengebied redden. Ik besloot om eerst om de bendeleden uit te schakelen, maar toen ik terugkwam was de chirurg in geen velden of wegen meer te bekennen.
Nog een disclaimer: ik ben geen ervaren gamer, verre van zelfs. Na mijn tijd met Deus Ex op de middelbare school heb ik tijdens mijn studententijd en daarna eigenlijk amper nog op een computer of console gegamed. Dus voor een uitgebreide review van experts over het spel zelf moet je verder kijken [links onderin].
Hoe zit het met de game zelf? Zoals ik al eerder schreef ben ik geen professionele gamer of reviewer van spelen. Daarbij ben ik bevooroordeeld als fan het genre cyberpunk en gefascineerd over de eerder genoemde human enhancement toepassingen, zoals de Ripperdocs en de Shards.
Los daarvan, ben ik enthousiast over het spel. Hier nog een kort overzicht van de plus- en minpunten. Zoals gezegd, links naar uitgebreide reviews staan onderin.
Pluspunten
De naam van de stad Night City is gelijk aan een stad in het boek Neuromancer, wellicht als een soort homage aan William Gibson. Andere leuke verwijzingen die ik als biohacker tegenkwam:
- in een radio-uitzending hoor je een interview met de schrijver van een nieuw boek met de titel Cyborg Sapiens.
- regelmatig zie je op televisie of lees je in nieuwsberichten over mensen waarbij de installatie van een nieuwe upgrade bij de Ripperdoc verkeerd is gegaan.
- in een gesprek met T-Bug, een netrunner die je helpt met het hacken van computersystemen, deelt ze quotes van Aristoteles en de Stoïcijnen zoals Marcus Aurelius.
Naast deze verwijzingen was ik direct onder de indruk van de weergave van Night City. Het voelt voor mij alsof ik de film Blade Runner speel met de zweefauto’s, afstandelijke megacorporaties en ruige straten vol met geweld.
De kleine details zijn fantastisch, zoals de weergave van de neonlichten als het gaat regenen in het donker of de trillingen in de lucht vlak boven een barbecue door de opstijgende warme lucht.
Minpunten
Wat me tegenviel van het spel is dat de interactie redelijk beperkt is. Vooraf had ik het beeld dat je met iedereen kan praten en dat die conversaties invloed hebben op de voortgang van het spel.
Dat is niet zo.
Met de belangrijke personages kun je praten en de keuzes die je maakt (in je antwoorden of vragen) beïnvloeden de uitkomst van je missie. Maar op straat zijn de personages simpel, eendimensionaal en clichématig (niet alleen wat ze zeggen, maar ook hoe ze eruit zien).
Een ander punt van kritiek is de hoeveelheid aan opties. Dit komt op verschillende manieren naar voren. In sommige gevallen leidt dat niet af, zoals de vele radiostations waar je uit kan kiezen. Dat is overigens fantastisch: met vage Aziatische techno over de snelwegen scheuren.
Nee, het is irritanter dat je continu wordt gebeld door ‘fixers’ als je in een nieuw deel van de stad komt. Die fixers hebben opdrachten en missies voor je, waarmee je geld en street cred kan opbouwen. Ik werd er af en toe gek van. Die overvloed komt vaker in het spel terug, bijvoorbeeld ook met het opbouwen van je vaardigheden, de reclames die je ziet of de berichten die je krijgt. Mijn advies aan CD Project: kill your darlings.
Mijn derde minpunt is de gameplay. Zelf vind ik het leuk om mijn vaardigheden als hacker te verbeteren. Mijn idee was dan om de meeste missies te halen met sluipen en hacken. Dat kan maar ten dele. Bijna alle missies die ik nu heb gedaan moest ik op een gegeven moment toch mijn wapens pakken.
Zelf vind ik het leuker, net als in Deus Ex destijds, dat je meer opties hebt om doelen te behalen. Dat de keuzes die je maakt in je upgrades en vaardigheden daar meer invloed op hebben.
Mening van Jeroen
Mijn broer Jeroen heeft Cyberpunk 2077 ook gespeeld. Ik vroeg of ik zijn mening ook mocht opschrijven. Dat wilde hij wel.
Jeroen: ‘Tja, de game was natuurlijk enorm gehypet. Die trailer was echt gruwelijk. Toen ik ging spelen, viel het grafisch toch behoorlijk tegen. Dat komt waarschijnlijk ook door mijn set-up. Ik heb geen Playstation 4 Pro met een 4K scherm.
De gameplay is best tof, bijvoorbeeld hoe je schiet en hoe de verschillende wapens werken. De missies zijn behoorlijk afwisselend. De main storyline vond ik wel wat kort. Mijn karakter was nog helemaal niet volledig geüpgraded. Blijkbaar moet je dan veel meer andere missies erbij doen.
De gameplay is best tof en de missies zijn behoorlijk afwisselend. Maar de main storyline vond ik wat kort.
Jeroen (mijn broer)
De glitches waren ook irritant, maar na 2 updates had ik daar nog amper last van. Het craften van je wapens vond ik niet goed uitgelegd. Toevallig kwam ik daar achter en dan nog is niet alles duidelijk. Je hebt namelijk zelf ook weer een bepaald niveau van crafting nodig voordat je dat bij bepaalde wapens kan doen.
Vooraf werd Cyberpunk 2077 heel vaak vergeleken met Grand Theft Auto (GTA). Maar GTA zit echt veel beter in elkaar. Kortom, het is jammer. Voor een game die zo lang in ontwikkeling was, is het niet goed genoeg. Ik geef het spel een 7. Eigenlijk een 6, maar omdat Keanu Reeves meespeelt en de motoren in het spel heeft ontworpen krijgen ze er toch een punt bij.’
Wat is er interessant aan het spel voor mij als biohacker?
Biohacking in Cyberpunk 2077
Mijn expertises zijn o.a. biohacking, human enhancement en human augmentation. Het zijn termen met veel overlap, maar de essentie is dit: het verbeteren en veranderen van menselijke functies en capaciteiten met behulp van technologie.
Vanuit dat perspectief was ik vooral geïnteresseerd in Cyberpunk 2077. Na de eerste missies brengt je vriend Jackie Welles je in zijn auto naar Viktor Vector, bijnaam Vik. Vik is een ‘ripperdoc’. Ripperdocs vind je door heel Night City, maar Vik is mijn favoriet.
Cyberware in ogen
Vik installeert een visuele upgrade in mijn ogen. Met de cyberware van Kiroshi Optics versie MK3 kan ik beter mikken, krijg ik extra informatie als ik naar mensen of objecten kijk én heb ik een module waarbij ik kan zien of vijanden mij hebben opgemerkt.
Het plaatsen van elektronische upgrades in of op lichaamsdelen, dat is waar waarvoor je langs kan gaan bij Ripperdocs. De naam is treffend. Ripper staat voor een instrument dat je gebruikt om iets open te maken of te breken. Kortom, ripperdocs zijn onconventionele dokters. Of in het Nederlands: een slager-dokter.
In de kliniek van een Ripperdoc kun je upgrades installeren voor de volgende lichaamsdelen (naast de ogen):
- je brein (ook wel het ‘operating system’ genoemd, bijvoorbeeld om sneller te hacken);
- je frontale cortex, o.a. als je tegenstanders sneller wilt kunnen hacken;
- je skelet, bijvoorbeeld titanium botten om meer spullen te kunnen dragen;
- je handen, om nauwkeuriger te richten;
- je armen, zoals draden om met machines en computers te verbinden;
- je benen, bijvoorbeeld om verder of hoger te springen;
- je bloedsomloop, om sneller te herstellen na een schotwond;
- je zenuwstelsel, o.a. een upgrade om te schieten als je gebogen zit;
- je immuunsysteem, zoals immuniteit tegen bepaalde toxische stoffen;
- je huid (in het spel het integumentair systeem genoemd), o.a. een betere bescherming tegen kogels.
Het is niet zo dat je direct alle type upgrades kan kopen. Hoe beter de technologie, hoe meer Eurodollars, de valuta in het spel, deze kost. Meestal heb je ook een bepaald niveau nodig, zowel in de algemene voortgang van het spel (street cred) alsook in bepaalde vaardigheden (zo kun je niveaus halen in intelligentie, vechten, technische vaardigheden en nog veel meer).
Mijn kritiekpunt is dat de upgrades eigenlijk allemaal elektronisch zijn. De ontwikkelaars hebben geen biologische of organische verbeteringen meegenomen als opties, zoals genetische modificatie, aangepaste organen of farmaceutische ingrepen.
Splinter met data
Een ander bekend aspect in Cyberpunk is de overdracht van data. In de game heb je zogenaamde ‘shards’.
Bij het starten van het spel kan je kiezen uit drie type karakters, die bepalen hoe je het spel start. Ik koos voor Corpo en de andere opties zijn Street Kid en Nomad.
Als Corpo start je in een wolkenkrabber van de Arasaka Corporation. Je moet naar een afspraak met Mr. Jenkins die je een missie geeft, geld om de missie uit te voeren en een shard met extra informatie over het doelwit.
De shard, zo werd mij toen duidelijk, ziet er uit als een soort usb-stick. De shard plug je in een opening achter in je schedel. De informatie zit dan rechtstreeks in je brein. Tijdens het spel kom je nog meer shards tegen, waarbij sommigen nuttiger zijn dan anderen.
Johnny Mnemomic
De shards deden mij denken aan de film Johnny Mnemomic uit 1995 met hoofdrolspeler, jawel, Keanu Reeves. De film is gebaseerd op een novelle uit 1981 van William Gibson (schrijver van ook Neuromancer).
In de film is Johnny een smokkelaar van informatie. Zijn klanten pluggen bestanden via een machine in zijn brein. Wetware overdracht van informatie. Iets anders dan de shards uit Cyberpunk 2077, maar hetzelfde idee. Overigens is de film best aardig om te kijken, al is het maar om Keanu Reeves helemaal in zijn element te zien als nonchalante hacker, nog vóór zijn doorbraak in The Matrix van vier jaar later.
Waar staat Cyberpunk voor?
Cyberpunk genre
Een jaar voor de lancering van Deus Ex was ik al hevig onder de indruk van een ander dystopisch verhaal. In 1999 verscheen het eerste deel van The Matrix trilogie in de bioscoop. Ik was direct verkocht, al kwam dat vooral door de actiescènes en de special effects. Pas jaren later snapte ik de hints naar diepliggendere thema’s.
Ik wilde meer zoals The Matrix. Ik zocht naar meer van zulke films op het internet. Niet zoals nu via een app zoals IMDb op de smartphone. Nee, ik moest wachten op de krakende piepjes van ouderwetse internetverbinding via de telefoonlijn zodat ik op Startpagina of AltaVista kon zoeken.
Blade Runner
Het eerste resultaat dat me aansprak was Blade Runner uit 1982. Een film met hoofdrollen voor o.a. Harrison Ford en de Nederlandse steracteur Rutger Hauer. In de videotheek huurde ik de DVD. Het was fantastisch: de duistere stad, de neonlichten, het niet-te-maken onderscheid tussen mensen en cyborgs.
In de jaren daarna heeft sciencefiction me altijd al getrokken, maar pas veel later las ik de boeken Neuromancer en Snow Crash. Samen met Blade Runner zijn ze het uithangbord van een genre: Cyberpunk.
Makkelijk te herkennen
Het genre Cyberpunk is moeilijk te vatten. Professor Sherryl Vint (University of California, Verenigde Staten) zegt in een interview: ‘Het kan een bepaalde setting zijn, een aantal iconische afbeeldingen, een esthetiek of een bepaald thema. Net als een film noir is Cyberpunk makkelijk te herkennen, maar moeilijk om te definiëren.’
Cyberpunk is makkelijk te herkennen, maar moeilijk om te definiëren
Professor Sherryl Vint
Wat maakt die herkenning dan zo makkelijk? De geschetste wereld bestaat vaak uit een Aziatisch aandoende stad, met neonlichten in regen, bendes, machtige megalomane bedrijven, virtuele werelden, hackers en cyborgs. Zo is het machtige bedrijf in Blade Runner de Tyrell Corporation, speelt een deel van Snow Crash zich af in de virtuele wereld van het metaversum en is de hoofdpersoon in Neuromancer een aan drugs verslaafde hacker.
Na de Tweede Wereldoorlog
De oorsprong van Cyberpunk ligt vlak na de Tweede Wereldoorlog. Landen zoals het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Nederland zagen hun koloniale macht afbrokkelen. Tegelijkertijd vreesden ze voor de opkomst van Aziatische landen, vooral Japan, als nieuwe wereldmachten.
Cyberpunk als literaire beweging, genre en stijl is na de Tweede Wereldoorlog ontstaan
Dylan Yeats, auteur
In dezelfde tijd leefde in de Verenigde Staten hetzelfde gevoel. Ze hadden twee atoombommen nodig om Japan te overwinnen. Auteur Dylan Yeats van Yellow Peril: ‘Ik denk dat die context heel belangrijk is. Je kan moeilijk de impact van de Tweede Wereldoorlog overschatten. Cyberpunk als literaire beweging, als genre en als stijl is daar ontstaan.’ Schrijvers borduren voort op de angst die er in de Verenigde Staten en Europa leeft voor onderdrukking van Japan.
Cyberpunk 2020
Cyberpunk 2077 is gebaseerd op de game Cyberpunk 2020 van ontwerper Mike Pondsmith. Het is een rollenspel, uitgegeven in 1988 als een set boeken in een doos. In een interview haakt Pondsmith aan op wat professor Vint ook eerder zei: ‘De esthetiek van Blade Runner heeft het genre voor een groot deel gevormd. Het is niet alleen de technologie in die film, maar ook omdat het elementen heeft van film noir waar cyberpunk altijd weer op terugvalt.’
In die tijd had je veel onzekerheid met Reagonomics en sociale veranderingen
Mike Pondsmith, maker Cyberpunk 2020
Het spel Cyberpunk 2020 (1988) en de eerder genoemde boeken Neuromancer (1984) en Snow Crash (1992) kleuren het genre. Pondsmith: ‘In die tijd had je veel onzekerheid met Reagonomics en sociale veranderingen.’ Reagonomics staat voor het liberaal economisch beleid van de Amerikaanse president Ronald Reagan (1981-1989) met belastingverlaging, minder sociale uitgaven, meer investeringen in het leger en deregulering.
In het spel en de boeken komt dit naar voren: de wereld wordt gedomineerd door grote bedrijven en militaire complexen, terwijl individuen aan hun lot zijn overgelaten.
Terugkerend thema
Kortom, de invloed van de Tweede Wereldoorlog en het economisch beleid van de Verenigde Staten in de jaren tachtig op het genre cyberpunk is niet te overschatten. Het is de mix van angst voor Japanse overheersing en kapitalistische uitwassing: een wereld met veel geweld, waarin alles kan en alles mag.
Dit is een terugkerend thema in sciencefiction
Het is overigens een thema dat ik vaker zie bij sciencefiction: hoewel het verhalen zijn over de toekomst, zegt het vaak meer over de tijd waarin het verhaal is bedacht.
Cyberpunk 2077 is niet mijn eerste computerspel. Op mijn achttiende was ik verslingerd aan Deus Ex.
Vroeger: Deus Ex
We noemen het nog steeds de computerkamer. Tegenwoordig gebruiken mijn ouders die kamer niet meer om te computeren. Ze zitten thuis aan de eettafel of op de bank met de laptop op schoot. De computerkamer, tegenover mijn oude slaapkamer en naast de slaapkamer van mijn ouders, wordt vooral gebruikt als opslagplek. Oude mappen, computerkasten van 20 jaar geleden en zelfs nog videobanden.
Ik heb goede herinneringen aan die kamer. Mijn broer Jeroen en ik brachten daar uren door toen we nog thuis woonden.
Wolvenstein of Sim City
Zelf was ik geen goede gamer. Jeroen versloeg me met snellere rondetijden in autospellen, kwam verder in Prince of Persia en schoot scherper in de shooter Wolvenstein 3D. In spellen met meer strategie was ik dan weer beter: een sterke legerbasis bouwen in Command and Conquer, slim investeren in Railroad Tycoon of een stad bouwen in Sim City.
Deus Ex
Onze interesses en kwaliteiten kwamen samen in het speltype RPG, met andere woorden: role-playing game. Hiervoor is een combinatie van behendigheid en vooruitdenken nodig. Daarom waren we ongeveer even goed in Deus Ex. De game gaat over geheim agent J.C. Denton. Hij zoekt terroristen die een dodelijk virus hebben gemaakt en verspreid onder de wereldbevolking. In het licht van sommige complottheorieën rondom het huidige coronavirus een opmerkelijk scenario.
In het jaar 2000, ik zat in 5VWO, speelden we dit af en aan. Hij een uur, dan ik weer een uur, zo kregen we de avonden wel vol. Een ouderwetse eierwekker stond naast de computer.
Hieronder volgt een overzicht met bronnen zoals artikelen, boeken en video’s.
Bronnen
Wil je me inhuren? Ik geef lezingen en webinars over human enhancement en augmentation:
Dit zijn een relevante YouTube video’s op mijn Nederlandse en Engelstalige kanaal:
- Interview met Neil Harbisson
Dit is een relevante podcast aflevering over dit onderwerp. Je kan je abonneren op mijn podcast via iOS (Apple), Spotify, Google of via andere apps.
- Aflevering 125: vanaf 32:50 over de serie
- Aflevering 110: vanaf 13:00 over de game
Ik kwam in de media over dit onderwerp:
- Interview voor UNID Magazine (Engelstalig)
Dit zijn de boeken die ik heb genoemd:
Dit zijn externe links die ik heb gebruikt, gerangschikt per deel.
Deel genre Cyberpunk
Reviews
Heb je de serie gezien? Of de game gespeeld? Wat is je mening? Laat een reactie achter!
Wat opdrachtgevers zeggen over Peter
Mooie presentatie, super interactief en bovendien heel interessant en inspirerend.
Ik raad Peter van harte aan als spreker!
Anna van Oenen, Visma Nmbrs
Peter heeft een heel interessant verhaal waarbij hij gebruik maakt van een fijn tempo en voldoende afwisseling en interactie.
Kortom: een aanrader!
Jorien van den Akker, Demcon
Interesse?
In mijn lezingen, workshops en webinars geef ik een overzicht van de meest relevante (technologische) ontwikkelingen, de kansen die ze opleveren en de risico’s die ze met zich mee brengen.
Mijn insteek is praktisch, met talrijke concrete voorbeelden, humor en veel interactie met de deelnemers.
Interesse?
In mijn lezingen, workshops en webinars geef ik een overzicht van de meest relevante (technologische) ontwikkelingen, de kansen die ze opleveren en de risico’s die ze met zich mee brengen.
Mijn insteek is praktisch, met talrijke concrete voorbeelden, humor en veel interactie met de deelnemers.
Gerelateerde berichten
Als je dit een leuk artikel vond, lees dan ook mijn andere artikelen.
